Καρυά Λευκάδας Karya Lefkadas

Το σακάκι στην Ακόνη

Σε εκείνη την καλύβα, από πέτρες και ξύλα, με τη τσίγκινη σκεπή, σε εκείνη την καλύβα που μέρα με τη μέρα καταρρέει χρόνια τώρα, σε εκείνη την καλύβα που ο μπάρμπα Γιάννης έφτιαξε για τη φαμίλια... κάποτε... εκείνους τους δύσκολους χειμώνες που μάζευε ελιές, στέκει κρεμασμένο το σακάκι. 

Ξεχωρίζει από μακριά, το κρατάει μια σκουριασμένη πρόκα. Το σακάκι στέκει χρόνια κρεμασμένο. Το μαρτυρούν οι μισοσκισμένες τσέπες του, οι τρύπες στο γιακά, το φθαρμένο από το χρόνο ύφασμα.  Με τον καιρό το σακάκι έχασε την ελαστικότητά του, μοιάζει μαρμαρωμένο, ούτε ο αέρας φαντάζει ικανός να ταράζει την ηρεμία του. Στην εσωτερική τσέπη ξεχωρίζει ακόμα η επωνυμία του κατασκευαστή" Χαλικιόπουλος" με καλλιγραφικά γράμματα που θυμίζουν παλιά επιγραφή. 

Το σακάκι, μοναδικό στοιχείο που μαρτυρά την ανθρώπινη παρουσία στο πέρασμα του χρόνου. Πόσες εικόνες πλάθει ο νους κάθε φορά που τραβά πάνω του το βλέμμα. Πόσες απορίες γεννιούνται κοιτώντας το να στέκει κρεμασμένο στον τελευταίο δοκό που απέμεινε να συγκρατεί την καλύβα. 

Κάποτε, όταν έφτανε η ώρα της ελιάς, η Ακόνη έσφυζε από ζωή. Οι ελαιώνες της έθρεψαν γενιές ολόκληρες. Οι χωρικοί άφηναν πίσω τους τα χωριά και κινούσαν για την Ακόνη. Κι ήταν μακρινή και δύσκολη η διαδρομή. Πότε με τα πόδια, πότε με τα ζώα, από εκείνους τους κακοτράχαλους δρόμους ξεκίναγε ο μεγάλος αγώνας. Περνούσαν μήνες ολόκληρους δίπλα στο χωράφι και οχτώ και δέκα νοματαίοι. Ήθελαν χέρια οι ελιές. Δύσκολή δουλειά. 

Οι καλύβες ήταν τα σπίτια τους μέχρι που τέλειωνε το μάζεμα. Αυτές οι καλύβες σκέπασαν το κόπο και τις θυσίες των ανθρώπων που μας μεγάλωσαν. Αυτές οι καλύβες ζέσταναν τα κουρασμένα κορμιά των βιοπαλαιστών και τους προστάτευσαν από τ΄ αγριοκαίρι. 

              -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μεγαλώνοντας στα ορεινά της Λευκάδας, στην Καρυά, με ανθρώπους που πάλευαν νύχτα μέρα για τη ζωή, πλήθος αναμνήσεων, ακουσμάτων, εικόνων που κουβαλάμε από παιδιά μέσα μας, πλημμυρίζουν κάθε τόσο τη σκέψη.

Πόσες φορές με αφορμή μια κουβέντα μεταξύ των ανθρώπων, μια εικόνα που τυχαία βλέπουμε, έρχονται στο μυαλό αυτές οι αγαπημένες αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων, αναμνήσεις άρρηκτα συνδεδεμένες με τα πρόσωπα που μεγαλώναμε μαζί και που μας έμαθαν εκείνο τον παλιό τρόπο ζωής.  

Έτσι κάθε φορά που κάποιος μιλάει για την Ακόνη, η φωνή του παππού στροβιλίζεται στο μυαλό και η κουβέντα του ηχεί πάλι στ΄ αυτιά, σαν να μην πέρασε μια μέρα " .. θα πάω κάτου στην Ακόνη αύριο..."